لوزه های کامی (به انگلیسی: Palatine tonsils) که faucial tonsils نیز نامیده می شوند، لوزه هایی در سمت چپ و راست عقب گلو هستند که اغلب به صورت توده های سفیدرنگ دیده می شوند. لوزه کامی به همراه لوزه سوم از بافت‌های لنفاوی تشکیل شدهاند و از پس از تولد در سیستم دفاعی بدن دخالت دارند.
التهاب لوزه ها (تونسیلیت) اغلب و نه لزوماً باعث گلودرد و تب می شوند. در حالت های مزمن، برداشتن لوزه (تونسیلکتومی) تجویز می شود.
لوزه های کامی بر خلاف لوزه سوم می توانند تا آخر عمر با فرد باقی بمانند؛ این لوزه‌ها شاید کوچکتر شوند اما از بین نخواهند رفت.
تورم لوزه های کامی می تواند در تنفس، تغذیه و تکلم آثار منفی بگذارد، به خصوص در سنین کمتر از پنج سال که فضای حلق هنوز به تکامل نهایی خود نرسیده، این التهاب موجب می شود که کودک نتواند به درستی غذا بخورد.
در سطح لوزه های کامی، شیارهایی قرار دارند که در بعضی مواقع بیش از اندازه عمیق می‌شوند؛ گاهی ذرات غذا یا بافت های مرده ای که از خود لوزه جدا شده اند، همراه با ترشحات نواحی مجاور در این شیارها تجمع کرده و عفونت آنها با باکتری های موجود در دهان و حلق منجر به ایجاد بوی نامطبوع دهان می شود.
هر چند لوزه ها در عملکرد دستگاه ایمنی بدن به ویژه در سنین کودکی دارای نقش هستند ولی مشکلاتی که تورم یا التهاب مکرر آنها ایجاد میکند، در بسیاری از مواقع سبب می شود از نقش آنها چشم‌پوشی و آنها را با عمل جراحی خارج کنیم.
دربرخی افراد که به عفونت های میکروبی شدید لوزه دچار می‌شوند، احتمال ابتلا به مشکلات قلبی و کلیوی وجود دارد که در این صورت حتما باید عمل جراحی لوزه ها انجام شود.بهترین زمان برای عمل لوزه ها، سنین پنچ تا شش سالگی است، در صورتی که این عمل در کودکی انجام نشده و به بزرگسالی واگذار شود، عوارض بیشتری را برای فرد به دنبال خواهد داشت. این عمل از قدیمی ترین عملها است که قدمتی تقریبا 5 هزار ساله دارد و امروز تکامل بسیاری یافته و می تواند هم به صورت سنتی و همر لیزری انجام شود.
پس از برداشتن لوزه های کامی، استفاده از غذاهای نرم و مایعات در چند روز اول بعد از عمل ضروری است و رعایت نکردن این مورد و خوردن غذاهای سفت و خشک، منجر به خونریزی خواهد شد.
لوزه های کامی ممکن است در دهه سوم و چهارم عمر فرد به خصوص بالاتر از چهل سال، مشکلاتی مانند خور و پف و خفگی خواب را ایجاد کند. یکی از دلایل عمده بزرگسالانی که از خور و پف و خفگی در حین خواب رنج می برند، بزرگ بودن لوزه های کامی است که باید برای رفع مشکلات ناشی از آن عمل شود.
تشخیص تونسیلیت
تشخیص بر اساس یک معاینه فیزیکی گلو است متخصص گوش و حلق و بینی همچنین می تواند با استفاده از سواب زدن به پشت گلو بیمار آن را ارزیابی نماید و نمونه ای از علت عفونت گلورا به یک آزمایشگاه ارسال کند. معمولا این کار برای بررسی باکتری هایی مانند استرپتوکوک انجام می شود.اگر دو طرف لوزه به یک اندازه بزرگ باشد، مشکل بزرگی لوزه ها مطرح خواهد بود اما در صورتی که یک طرف لوزه به صورت غیرعادی بزرگ‌تر از طرف دیگر باشد، میتواند دلالت بر بدخیمی آن داشته باشد. در این حالت فرد حتما باید به یک پزشک متخصص مراجعه کند زیرا ممکن است نیاز به نمونه برداری وجود داشته باشد.
آزمایش مونوپوت: یک آزمایش خون می تواند آنتی بادی های مشخصی را شناسایی کند که قادر است به تایید این که علائم یک فرد به علت مونونوکلئوز است را نیز شناسایی نماید.
آنتی بادی های ویروس اپشتاین: اگر یک آزمایش منوپتوت منفی باشد، آنتی بادی در خون نسبت به EBV ممکن است به تشخیص تک هسته ای کمک کند.
درمان تونسیلیت
یک مورد خفیف از لوزه ها لزوما نیازمند درمان نیست، به خصوص اگر یک ویروس مانند سرماخوردگی آن را ایجاد کرده باشد.
درمان برای موارد شدیدتری از التهاب لوزه کامی یا تونسیلیت ممکن است شامل آنتی بیوتیک ها یا تونسیلکتومی صورت گیرد.
آنتی بیوتیک ها برای مبارزه با عفونت باکتری تجویز می شوند. بیمار باید دوره کامل آنتی بیوتیک را طی نماید.
تخلیه آبسه: یک آبسه پریتونسلیار به طور کلی باید با یک سوزن سوراخ شود تا آلودگی به تخلیه و بهبودی برسد.
تانسیلکتومی: در مورد لوزه ها که بیش از حد بزرگ و یا مکرر آلوده، جراحی برای حذف آن ها ممکن است لازم باشد.
جراحی برای برداشتن لوزه ها به نام تونسیلکتومی نیز زمانی صورت می گیرد که تونسیلیت مزمن نباشد. با این حال، تانسیلکتومی امروز فقط برای افرادی که تونسیلیت مزمن یا مکرر را تجربه کرده اند توصیه می شود.
برخی از توصیه هایی که متخصص گوش و حلق و بینی به منظور کاهش گلو درد در عارضه تونسیلیت تجویز می نماید،عبارتند از:
- نوشیدن مقدار زیادی مایعات در روز
- استراحت کافی و لازم
- شستشوی گلو با آب نمک ولرم
- استفاده از یک مرطوب کننده برای مرطوب کردن هوا در خانه
- اجتناب از دود و عدم استعمال دخانیات
- همچنین ممکن است در این دوره از داروهای ضد درد مانند استامینوفن و ایبوپروفن استفاده شود. شایان ذکر است که بگوییم قبل از دادن دارو به کودکان، ابتدا باید با یک متخصص گوش و حلق و بینی باتجربه مشورت شود.
بدون دیدگاه